تاثیر سه روش تمرینی پلایومتریک بر قدرت انفجاری دست و پای والیبالیست‌های پسر نوجوان

هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر سه روش تمرینی پلایومتریک بر قدرت انفجاری دست و پای والیبالیست‌های پسر نوجوان بود.روش پژوهش به صورت نیمه تجربی بود که با سه گروه تجربی و به روش میدانی انجام شد. جامعه‌ی آماری این تحقیق شامل کلیه‌ی والیبالیست‌های نوجوان دو شهر خرمدره و هیدج(با میانگین سن 02/1±14/16 سال، قد 92/5±36/177 سانتی‌متر، وزن 148/8±91/67کیلوگرم، BMI 08/2±55/21 کیلوگرم بر مترمربع و  VO2max 92/4±36/54 میلی‌لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) بود. نمونه آماری نیز شامل 36 نفر از والیبالیست‌های نوجوان که به طور تصادفی به سه گروه 12 نفری (گروه تمرینی پایین‌تنه، بالاتنه و ترکیبی) تقسیم شدند. در ابتدا پیش آزمون متغیرهای وابسته از هر سه گروه به عمل آمد. سپس هر سه گروه تمرینات مربوط به خود را در 8 هفته‌ی 2 جلسه‌ای انجام دادند و در انتها پس آزمون‌ها گرفته شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس نسخه 20 و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری در سطح معناداری 05/0P≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد: در هر سه متغیر(پرش دفاع،پرش اسپک و پرتاب توپ مدیسن بال) اثر اصلی مرحله و تعامل گروه با مرحله معنی‌دار بود(05/0P≤). و فقط در پرتاب توپ مدیسن‌بال بین عامل گروه اختلاف معنی‌دار مشاهده شد(036/0P=)و نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی حاکی از اختلاف معنی دار بین دو گروه بالاتنه و پایین‌تنه به نفع بالاتنه بود(043/0P=).در پایان نتایج تحقیق نشان داد که با توجه به پیشرفت خوب گروه ترکیبی در هر سه متغیر و نیاز همزمان والیبال بر قدرت انفجاری پایین تنه و بالاتنه روش تمرینی ترکیبی، روش مناسبی است.